Okul yıllarımda bir test kitabının arkasında bir hikaye okumuştum.
Hikaye beni o kadar çok etkilemişti ki nereye gittiysem irili ufaklı birçok deniz yıldızı çıkmıştı karşıma ve onları denize atarken çok kez anlattım bu hikayeyi…
Hikayeyi okuduğum dönemde; ablamın uzun yıllar süren okul hayatı nihayet sonlanmış ve iş hayatına adım atmıştı.
O dönem için önemli sayılabilecek çevresindeki birçok insana elinden geldiğince maddi ve manevi destek olmuştu.
Belki yorgunluğu, belki de hayatın örselemeleri ya da umutsuzluğu onu yıprattığından yüksek sesle bu durumunu anlatmaya ve ağlamaya başladı.
Babamın evin en olgun ve soğukkanlı kişisi olarak bu duruma tepkisi merak konusu olduğundan herkes ablam da dahil yüzünü ona döndü.
Babam uzunca bir süre sürdürdüğü sessizliğini bir anda bozarak “Senden biri yardım istemiş ve sanki yardımcı olmazsan o insanlar sokakta kalacakmış gibi kibirlendin bu da yetmezmiş gibi bir de geldin burada herkesin içinde bunu anlatıyorsun, bence bu işleri bırak kızım sana göre değil; bu işler nasip işi ve sana nasip olmuş, şükretmek yerine kibirlenip söyleniyorsun.” dedikten sonra hüzünle uzaklara daldı.
Herkes başından kaynar sular dökülmüş gibi kalakalmıştı…
Yıllar sonra ne zaman benzer bir durumla karşılaşsam ve yorgunluğun verdiği bir hal içinde söylenmeye başlasam ilk bu kare gözümün önüne gelir, sonra kalbimi büyük bir hüzün kaplar.
Yaklaşık 1 yıldır yaşadığım yerde yatağa mahkum olmuş bir amca ile ona bakmak üzere kendini feda etmiş çok yaşlı bir teyzenin durumuna tanıklık ederken çok yıprandığımı fark ettim.
Birkaç kez çevremdekilere anlattığımda pek de çözüm noktasında bir şey bulamamıştım.
Akşam vakti eve dönerken dış kapıda kızı olduğunu bildiğim bir hanımla selamlaştık, sanıyorum evine dönüyordu.
Bir anda tüm cesaretimi toplayarak arkasından seslendim ve irkilerek döndü bana baktı.
“Anneniz ve babanız çok zor durumda, amca geceleri hiç uyumuyor, teyze amcadan çok daha zor durumda ve çok acil olarak bir uzmandan destek alması gerekiyor, gerekiyorsa ben de sorumluluk alıp, yardımcı olayım, bir şeyler yapalım” dedim.
Kadın gözleri dolu dolu açtığı kapıyı tekrar kapatarak anne babasının yanına geri dönmek üzere;
‘Ah! canım haklısın bir şeyler yapmamız lazım bunu biliyorum, ve çok kez çırpınıyorum, bir kez daha bu durumu diğer kardeşlerime anlatmaya çalışacağım.’ dedi!
Yaklaşık 1 haftadır amca ve teyze evde yoklar; çok merakla gelişmeleri öğrenmeye çalışıyorum ve büyük bir umutla bir deniz yıldızının daha denizine kavuşmasını hayal ediyorum…
https://fb.watch/v/1R914whbV/
Son yorumlar